Dag Loïc,
Hieronder een brief naar mijn pa, die exact vandaag 15 jaar geleden stierf. Gezien je nu nog te jong bent om alles te begrijpen schrijf ik hem hier op jouw blog.
Papa,
Ik vind het een gekke gedachte dat ik (hopelijk) over 10 jaar even oud word als jij was toen je stierf. Brrr. 33 was ik toen ik verder moest zonder pa. Eerlijk is eerlijk, op dat moment maakte jouw wel of niet aanwezig zijn niet zo veel verschil in mijn dagelijks leven maar vandaag besef ik meer dan ooit dat jouw afwezigheid wel degelijk een impact heeft gehad op wie ik vandaag ben.
Ik luister vaak naar Ilse Delange’s versie van ‘Building bridges’, oorspronkelijk een nummer van Milow, dat hij schreef kort na het overlijden van zijn pa. Telkens opnieuw de nagel op de kop en niet alleen omdat jij ook echt een ‘bruggenbouwer’ was.
If I had a brick for every word
That we forgot to say
Everything you never told me
Maybe I’d be building bridges now.
Sometimes I feel
Like I am running out of time
Because you did everything I do
And everything I do
Reminds me of you.
Ik kan niet zeggen dat ik ‘jou’ mis, daarvoor was je er te weinig, maar ik kan wel zeggen dat ik mijn pa mis. Ik stel me vaak voor hoe het zou zijn mocht je er nog zijn. Meer en meer denk ik dat we er wel zouden uitgeraakt zijn. Dat we wel een manier hadden gevonden om te communiceren, om elkaar toe te laten en om elkaar te begrijpen. Ik weet dat ik veel meer op jou lijk dan ik ooit heb willen inzien, en dat wellicht net dat besef ervoor had kunnen zorgen dat het anders zou gelopen zijn.
De laatste maanden waren loodzwaar. Ik had het fijn gevonden dat ik met jou had kunnen afstemmen, dat ik jouw mening had kunnen vragen, dat je mij raad had kunnen geven. En boven alles had ik jou graag betrokken in Loïc’s leven en had ik jou graag voorgesteld aan degenen die ik graag zie.
Ik had graag gehad dat je hier was geweest al die keren dat ik je nodig had. Eigenlijk wil ik jou vandaag gewoon liever hier dan daar, al was het dan om een pintje te gaan drinken in jouw Haeseveld.
1 reactie
Je pa moeten missen is hard. En inderdaad niet alleen de persoon , maar ook het gevoel van veiligheid, dat er iemand is die onvoorwaardelijk achter je blijft staan. Iemand die je kent van bij je geboorte….