Dag Loïc,
Ik denk dat je zelf ook wel weet dat de laatste 9 dagen heel heel zwaar waren. Voor jou, maar niet in het minst voor ons en voor mij. Uitbarstingen, ruzies… je weet dat het mijn ding niet is. Je weet ook dat ik meestal rustig blijf, omdat ik gruwel van ’the hard way’, maar afgelopen dagen kon ik niet anders dan alleen maar boos en vooral teleurgesteld en verdrietig zijn.
Ik voel en besef dat er heel veel in jouw hoofdje zit. Dat het vol zit. Dat je overprikkeld bent. Ik ben meer dan bereid om er alles aan te doen om jou te helpen maar niet langer op deze manier. Ik heb mijn uiterste best gedaan om elke dag opnieuw op jou in te praten, om je rust te geven maar ik ben er deze keer nooit echt door geraakt en dat doet pijn.
Ik ben ook iemand, Loïc. Ik kan alleen maar de beste versie van mezelf zijn als jij een beetje meewerkt. Morgen vertrek je terug voor 5 dagen en ik kan alleen maar hopen dat je komende maandag met een ander hoofd terugkomt.
Ik zie jou heel graag, maar maak het mij alsjeblieft nooit meer zo moeilijk, want toegegeven, dat kan ik niet en dat wil ik niet.
Mama.
3 reacties
Ach wat moeilijk toch… Maar elke dag opnieuw het beste van jezelf geven is super. En het is normaal dat dat niet elke dag “even goed ” is. Je bent een zalige mama. Knuffel
Superlief. Ik moet het jou niet uitleggen hé. Merci xx
Kut he?
Ik lees je bericht na de 5 pauze-dagen en ik hoop van harte dat jullie terug de klik van voorheen vonden.
Veel liefs,
C