Dag Loïc,
4 posts schreef ik sinds de laatste in april. Geen enkele ervan heb ik gepubliceerd. Vandaag doe ik het wel, omdat je jarig bent. 9 jaar al. Zotjes.
Eigenlijk is het best wel al één en ander geweest de afgelopen 9 jaar. Een suikerdip het eerste half uur, acute neutropenie en daardoor een weekje neonatologie, een waslijst aan allergieën de eerste 6 jaar, een gebroken elleboog tussendoor en dan in 2021 een verslag van 10 pagina’s met onderaan ‘ASS-ADHD’ als ferm ‘label’.
Heftig dus. En dat is soms het ook echt. Hoewel ik jou doodgraag zie, supertrots op je ben en jou de liefste man op aarde vind, durf ik toch ook eerlijk zeggen dat het niet altijd evident is om jouw mama te zijn. Dat het mij vaak ontzettend veel energie kost om mee te gaan in jouw hoofdje dat vaak anders werkt dan dat van een ander kind.
Ik herinner me een gesprek met een kinderpsychiater, waar ik, compleet ontredderd naar aanleiding van de zoveelste moeilijke vakantie met jouw halfbroer Siebe, aangaf alleen maar een ‘normaal’ gezin te willen. In tegenstelling tot ikzelf was zij wel heel rustig toen ze zei ‘Mevrouw, dat gaat niet gebeuren. Stop met ernaar te streven. Zie wat er wel is in plaats van te focussen op wat er niet is’. Ik weet nog dat dat toen keihard binnenkwam en dat het mij behoorlijk wat moeite heeft gekost om dat te aanvaarden. Toen ging het om Siebe. Vandaag gaat het om jou.
Ik ervaar, wij ervaren, dat dat bewust verslag er niet zomaar kwam. Ik doe heel hard mijn best om zoveel en zover mogelijk mee te gaan in jouw wereld en ik besef zeer goed dat ik het mezelf daar vaak moeilijker mee maak dan een ander dat doet. Ik kan maar hopen dat het ooit loont. En intussen… blijf jij maar vooral jouw flapperende zelve en kom vooral op voor jezelf want je bent echt wel mijn topper voor altijd.