Groter

Dag Loïc,

Wow, 4 maand geleden al dat ik hier nog eens iets schreef. Ongehoord, zeker als ik lees dat het laatste bericht niet het meest positieve was. Veel gebeurd intussen en tegelijk ook niet.

Wat er ook van aan is, staat het vast dat jij zowel letterlijk als figuurlijk een groteman aan het worden bent. Ineens zijn jouw kleren en schoenen groter dan de mijne en vraag je me toch minstens 2 keer per week of ik ‘al haar zie daar waar later een snor moet komen’.

Ik voel dat je worstelt met dingen waar je het moeilijk mee hebt. Een minder goeie klik met de juf, speelschema’s op school waar je (terecht) knetter van wordt en verplichte koprol-oefeningen in de turnles. Tegelijk zie ik dat je jou veel meer dan vroeger een mening vormt over dingen en dat je echt nadenkt over situaties en gebeurtenissen. Jouw ADHD speelt vaker op, je zingt soms 14 uur op een dag maar geniet tegelijk, ook zoveel meer dan vroeger, van rust en
knuffels die je voordien vaak afblokte.

Weet je Loïc, ik vind mama-zijn het moeilijkste wat er is. Ik vind het niet simpel, en al zeker niet als mama in co-ouderschap, om de juiste balans te vinden en die ook te bewaken. Tegenover jou, tegenover wie ik graag zie en tegenover mezelf, maar stap voor stap raken we er wel en intussen ben ik simpelweg blij en trots op wie jij bent.