Dag Loïc,
Voor jou was vandaag een dag zoals elke andere. Eentje van dodo’s doen, melkjes drinken, boerkes laten en pampers vullen. Nochtans was vandaag wel speciaal. Exact 2 jaar geleden ruilde mijn meme haar kamertje met zicht op de binnentuin van het rusthuis in voor een wellicht fantastisch uitzicht van helemaal daarboven. Weet je Loïc, ze was de max. Ik beloof je dat ik je later vanalles over haar zal vertellen. Hoe mooi ze was, van binnen en van buiten. Hoe ze belangeloos voor mij en mijn mama, jouw mammie, zorgde en nooit twijfelde om ons te helpen. Hoe lief ze was en hoeveel ze voor mij betekende.
Ik weet zeker dat ze wel wist hoe graag ik haar zag maar ik weet niet zeker of ik het haar ooit heb gezegd. Dat was het eerste wat door mijn hoofd flitste toen ik 2 jaar geleden in Kreta te horen kreeg dat ze er plots niet meer was. Die gedachte is nooit meer weggegaan en ook al weet ik dat ik daar geen schuldgevoel rond mag hebben, toch blijf ik daarmee worstelen. Daarom Loïc, wil ik je leren hoe belangrijk het is om te durven zeggen dat je iemand graag ziet.
Ik ben er dan ook heel zeker van dat wanneer ik je over haar zal vertellen ook jij, net als ik, haar heel graag zal zien. Siebe is vandaag meegegaan naar haar graf en samen hebben we haar gezegd dat we nog heel veel aan haar denken en haar missen. Over een paar jaar ga je gewoon mee. Deal?
3 reacties
Dag lieve jongen,
Ze was inderdaad de “max, top en uniek”. Je zal heel veel mooie verhalen horen over haar van je mama Nono. Ze had je vast en zeker heeeeel erg graag gezien.
Spijtig dat ik haar niet gekend heb. Maar ik had er ook zo ééntje: uit de duizend. En ja, je draagt ze mee de rest van je leven.
Traantjes in mijn ogen en meteen een eigen flashback… Lieve Loïc, laat geen dagje voorbij gaan zonder dat je zegt: ik hou van jou en laat geen dag voorbij gaan zonder dat iemand dat zegt tegen jou!