Altijd spannend zo’n gynaecoloog bezoek, maar gisteren nog net dat tikje spannend-er. Mits een bereidwillige dolliebeebie zouden we immers te weten komen of ik komende zomer al dan niet mini-bain-soleils moet voorzien. Niet dus. Alé, ’t is te zeggen, misschien wel, maar misschien ook niet. Gynaecoloog Annick liet dolliebeebie alle kanten van de zwembadbuik zien maar blijkbaar is hij/zij nu al een beetje koppig want verder dan een ‘zwaar vermoeden’ dat het een *pieeeeeeeeeeeeep* is kwamen we dus niet. Aaaaaagh! Nu ja, een zwaar vermoeden is al veel natuurlijk maar eigenlijk… doetterniettoe. Als hij/zij maar gezond en happy is.
Een tijdje geleden lag ik even in de knoei na een voor mij vreemde opmerking van iemand die me toch behoorlijk nauw aan het hart ligt. Zelf mama zijnde van een zoon en een dochter zei ze dat het graag zien ‘anders’ is. Dat je het gevoel voor een zoon beter kan omschrijven als genegenheid en bezorgdheid, dat het ergens oppervlakkiger is en minder hecht. Hoewel ik zeker wel begrijp hoe ze het precies bedoelt ben ik het er niet 100% mee eens. Oke, de 20 jarige dochter zal met plezier mee arm-in-arm shoppen, terwijl de zoon wellicht een sms stuurt om zeker te zijn dat je niet vergeet om nieuwe onderbroeken mee te brengen, maar toch.
Ik beschouw mezelf ook een stukje als mama van een zoon en een dochter. En tuurlijk zal de biologie en de genetica er voor een stuk tussenzitten maar ik ervaar iedere dag opnieuw hoe intens de liefde van een kind kan zijn, ongeacht of het nu een zoon of dochter is. Bottomline: het maakt niet uit of dolliebeebie bain-soleils zal dragen of niet, al weet ik het natuurlijk wel graag op voorhand…