Cee zegt vaak gedroomd te hebben van een Grote Tafel met daarrond een bende kinders en bijhorende liefjes. Ondanks dat ik telg ben van een behoorlijk mini familietje zie ook ik de massieve kom spaghetti met bijpassende emmer saus al volledig voor mij. Hoewel ik ongelooflijk blij ben dat dolliebeebie zal omringd worden door een ruim assortiment aan toffe mensen besef ik tegelijk ook dat ik heel graag een ferm bord spaghetti had uitgeschept voor die paar heel speciale mensen die nu alleen nog maar rijstpap met gouden lepeltjes eten.
Mijn aantal familieleden aan de Grote Tafel zal beperkt zijn en heel soms vind ik dat confronterend. Een broer of zus om mee te zwanzen heb ik nooit gehad, maar dat ook mijn meme, opa en pa nooit zullen bijschuiven doet wel een beetje pijn. Hoewel ze allemaal al een tijdje geleden zijn vertrokken naar het rijstpap-paradijs zijn er sowieso dingen die je nooit vergeet. Anekdotes, liedjes, geuren, smaken,… die gaan nooit weg.
Ik weet zeker dat mijn opa in staat zou zijn om compleet schaamteloos zijn bord en vingers af te likken, wat ongetwijfeld zou gevolgd worden door een gigantische bolwassing door mijn immer attentievolle meme. Ze zou roepen ‘Frans, da toedenie! Wa moeten de menschuh nie peize!. Waarop hij wellicht droogjes ‘Och Judith, loat mij ne kier doen, ik eet da geire’ zou antwoorden. Mijn pa daarentegen zou zoiets nooit doen, spaghetti was zijn ding ook niet. Maar hij zou er wel zijn, gewoon omdat hij, net als ik, zou beseffen dat we veel tijd in te halen hebben.
Dolliebeebie zal zijn ‘kleine meme’, ‘kleine opa’ en ‘pepe’ niet kennen. Maar ik ga wel over hen vertellen. Bij een mega pot spaghetti aan onze Grote Tafel.
3 reacties
Snap perfect wat je bedoelt…
Dat mijn papa Amy nooit zal leren vissen, dat ze nooit kunnen knutselen samen, dat hij haar nooit zal proberen wijsmaken dat populieren “waaibomen” zijn en dat hij haar nooit zal terroriseren met hoofdrekensommen tijdens de vakantie, dat steekt verschrikkelijk. Hij was een superopa geweest, zoals hij voor mij een superpapa was.
Maar ik ga Amy de liefde voor mijn papa doorgeven. Dood ben je pas echt, wanneer men je is vergeten…
zeer herkenbaar! ook al veel te veel mensen die met gouden lepeltjes eten! maar ze blijven bij ons ook leven door de verhalen aan tafel bij een bord spaghetti
Niets gaat verloren.
Vertellen, doen en zo tonen wat je meekreeg-dikwijls ook heel onbewust en achteraf reflecterend: ‘ah ja, ik heb het altijd zo gezien’. En als je nog volk voor die spaghetti zoekt… Kussen aan jullie, alweer veel te lang geleden!