Time is on my side

Een beetje een ‘andere’ post maar na even twijfelen besloot ik hem toch maar te publiceren. Tenslotte is deze blog een reflectie van feiten maar vooral ook van emoties.

Deze namiddag kwam ik per toeval een foto van mijn pa tegen in een oude folder op m’n Mac en toegegeven, het deed me iets. Om één of andere reden associeer ik mijn pa altijd met muziek en lijkt luisteren naar ‘Time is on my side’ een logische stap. Dus ook nu. Ik ben niet zo’n die-hard Stones fan als hij was, maar ik weet het wel te appreciëren, wellicht vooral omwille van de herinneringen die soms wel mooier zijn dan ik zelf wil toegeven. Toen ik het nummer hoorde had ik zin om hem te bellen. Iets wat me vroeger, toen hij nog leefde, zelden of nooit overkwam. Raar genoeg ‘konden’ we precies nooit echt met elkaar praten, zelfs niet toen we er zelf bewust kozen om mekaar te bellen of te zien.
Toch wou ik dat ik het een zoveelste kans kon geven. Ik zou vertellen over dolliebeebie, en weet dat het hem blij zou maken. Ik zou hopen dat hij fier op me is en dat we voor één keer niet zouden vervallen in verwijten of discussies.

Het klinkt gek maar stiekem hoop ik dat ze daar boven niet alleen rijstpap met gouden lepels hebben maar ook blitse iMacs met deze site als startpagina. Mijn pa was misschien niet altijd de meest favoriete man in mijn leven maar hij zou een goeie ‘pepe’ geweest zijn. Echt wel.