Even zeggen

Dag Loïc,

Na een week goed ziek te zijn geweest vertrok je donderdagochtend terug naar school. ‘Dag kleine prins, blij dat je genezen bent’ zei Ansje, jouw busjuf.  En hup weg was je. Zorgeloos. Tenminste dat hoop ik maar, want dat is wat mannen van 8 horen te zijn. Ook mannen van 8 die 2 huisjes hebben.

Een paar maand geleden schreef ik al eens over co-ouderschap, maar dan vooral vanuit mijn standpunt. Vandaag wil ik er met jou over praten. Omdat ik voel dat er vanalles speelt in jouw hoofdje. En hoewel we daar veel over praten besef ik zeer goed dat jij met jouw 8 jaar nog niet alles kan snappen. Daarom doe ik het via deze weg. Zodat jij over een paar jaar kan lezen wat ik jou vandaag wil zeggen.

2 weken geleden gaf je mij een brief. Je was net terug en vertelde me dat je hem had geschreven op een geheim plekje en nadien had verstopt. Het was de mooiste maar tegelijk ook de meest confronterende brief die ik ooit kreeg.

Toen mijn ouders uit elkaar gingen was ik een goeie 20 jaar oud. Jij was 6. Ik kon voor mezelf uitmaken wat ik voelde, wat ik wou zeggen tegen wie en hoe ik daar mee omging. De omstandigheden waren niet te vergelijken maar het gevoel dat je 2 ouders hebt waar je grotendeels los van elkaar mee verder moet is exact hetzelfde. Ik weet dat jij heel erg zoekend bent in een chaos van gevoelens van graag zien, missen, wat mogen en durven zeggen tegen wie, wat te voelen etc.. en net daarom deze babbel.

Wanneer er in co-ouderschap een boos bericht wordt gestuurd dat ik jou zou verbieden om ‘te missen’ omdat dat zou betekenen dat je mij niet meer graag zou zien, dan denk ik dat we fout bezig zijn.

Jij voelt als geen ander spanningen aan en laveert daartussen als een kind die zijn beide ouders graag ziet. Toen je een paar dagen geleden gisteren uit het niets zei dat je net voor de wissel had gezegd dat je niet naar hier wou komen en daar veel spijt van had omdat je hier wel graag bent, zag ik een blik die ik liefst zo weinig mogelijk wil zien. Eentje van verwarring en onmacht om door het bos de bomen te zien. ‘Ik wou zo graag blijven voor die patatjes die ik daar zo lekker vind, ben jij nu boos mama?’

Allicht niet. Ik probeerde je uit te leggen dat ik snap dat die wissels niet altijd makkelijk zijn. Dat het soms hier en ook daar leuk en minder leuk is. Dat het normaal is dat je hier aan daar denkt en daar aan hier. Ik heb je verteld dat ik jou ook mis als je hier niet bent maar dat wij, zoals jij dat zelf zo mooi in jouw brief schreef, voor altijd in elkaar’s hartje zitten.

Ik wil en zal niet strijden voor jouw liefde en aandacht. Ik wil daar ook geen discussies over. Ik weet wie we zijn en wat we hebben. Ik weet dat ik het ten alle tijd goed voor heb met jou en dat ik jouw ‘goed-voelen’, jouw gezondheid en jouw ‘groteman-worden’ altijd zal bewaken.

Ik kan maar hopen dat zowel jij als de wereld dat weet.