Allergiedinges

Na een bezoekje aan het Allergiecentrum vorige week stond er gisteren nog eens een obligatoire test op het programma. De zogenaamde lactose-ademtest zou uitwijzen of Kleineman noodgedwongen moet afkicken van zijn zo favoriete melkjes. Duimen omhoog voor een negatieve uitslag want Loïc is een complete milk-addict. 

Zo’n test was volgens de allergoloog 2 keer niets. ‘Gewoon’ een uur of 4 nuchter blijven, een drankje drinken en om het half uur in een buisje blazen. Ze doen het daar dagelijks. Tuurlijk wel.

Gezien we (al?!) om 9u in het ziekenhuis moesten zijn leek het ons nuttig om ons verblijf thuis tussen opstaan en vertrek naar het ziekenhuis zo kort mogelijk te houden. We klopten af op 20 min waarvan er 17 werden besteed aan een neen-je-krijgt-nu-voor-één-keer-geen-melkje-babbels en 3 aan het aandoen der kleren. 

Aha! Een lege wachtzaal: een uniek gegeven in de wereld van pediatrie-afdelingen. En toen begon het …

Verpleegster: Goeiemorgen Loïc! We gaan eraan beginnen he man! Kan jij eens dit drankje voor mij uitdrinken?  (toont een doorzichtig drankje in een siroopfles van 40cl)

Loïc: Neen, ik wil niet. Ik lust dat niet! Daar zitten ei-en in!

Verpleegster: Neen hoor, het is superlekker. Het smaakt naar banaantjes! 

Loïc (onverstoord en vastberaden): Neen, ik ga dat niet uitdrinken. Echt niet. 

Verpleegster: Oei, dan kunnen we de test niet doen he jongen! Dan zal ik het met een spuitje in je mondje moeten doen.

Ik doe mijn best om hem om te kopen met grote tractors en imposante vliegtuigen maar Loïc weigert. 

Verpleegster (ongelooflijk gerust in de situatie want alle kinderen drinken het uiteindelijk toch braafjes uit): En Loïc, heb je alles uitgedronken?

Loïc: Neen en ik ga dat ook niet doen. 

Bon, we verdwijnen in de consultatieruimte en de verpleegster probeert het goedje met een spuitje in zijn mond binnen te gooien. Alsof hij er ook maar zou aan denken zijn lippen van elkaar te halen. Nope. No can do. Sorry. 

Verpleegster: Loïc! Je moet nu echt wel meewerken! Anders moet ik een buisje in je neus doen en gaat het via een maagsonde (waar ze intussen dreigend mee stond te zwaaien). 

Loïc veert recht en zegt: Ja die!! Die wil ik!!

En zo geschiedde… mijn zoon werd de allereerste in de carrière van de 52 jarige verpleegster die vrijwillig een maagsonde verkiest boven het uitdrinken van een vadsig bananendrankje. Huppakee, mama vloog buiten en ik vond het maar opportuun om intussen een wandelingetje te doen. 15 minuten later deed ze doodkalm de deur open en zei ‘we hebben het via een maagsonde gedaan en hij gaf geen kik’. Nooit gebeurd. 

Ik wist het. Ik heb een speciale zoon. Eentje die niet lactose-intolerant bleek. Eentje die wel fel reageerde op krastestjes die ze ook nog eens afnamen intussen. Eentje die nadien ging lopen met de grootste brandweerauto van Dreamland. Lov’ him to pieces.