Bijna 5

Morgen wordt Loïc 5. Ik herinner het me nog als gisteren, dat moment waarop ik plots een hoop van 2,8 kilo in mijn armen had. ‘Wat een schoontje’ zei de gynaecologe, ze zou hem nu eens moeten zien… Met zijn intussen 1m22, 21 kilo en schoenmaat 33 mag hij er zijn, die zoon van mij.

Ik denk te mogen zeggen dat ik het goed doe met hem. Ik ben overbezorgd, koop hem teveel kleren en ja misschien ook net iets teveel schoenen maar al bij al vind ik mezelf een goeie mama. Nochtans maak ik me zorgen. En nog niet de minste.

De laatste 4 maand waren bijzonder zwaar. Het waren maanden van frustratie, ongeloof, wanhoop en uitputting. Maanden waarin de zin en energie om hier iets te schrijven compleet werd overgenomen door de zorg voor onze Groteman.

Het gaat niet goed met hem en dat heeft zware gevolgen voor ons allemaal. Ook voor mijn bijna 5 jarige kerel die meer dan eens het noorden kwijt lijkt te zijn door de gebeurtenissen bij ons thuis. Hij ziet en hoort dingen die een kind van 5 niet hoort te zien of te horen. Hij groeit op zonder te beseffen dat wat hij ziet niet de norm is, en ik kan alleen maar hopen dat dit hem op lange termijn geen parten gaat spelen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik zit in met Groteman. Meer dan ooit. 12 jaar lang probeer ik mezelf voor te houden elke dag te starten met nieuwe energie en een verse portie geduld maar ik voel dat ik dieper en dieper moet gaan om te blijven geloven dat het misschien ooit nog wel goedkomt.

Groteman kan vanaf september gedurende 6 maand terecht in een gespecialiseerde instelling. En ja ik durf dat zeggen. Hij heeft het nodig, wij hebben het nodig, het is buigen of barsten. Allemaal.

Maar goed. Morgen wordt mijn kanjer 5 en naast de leuke kadootjes die hij ongetwijfeld zal krijgen wil ik hem boven alles gewoon graag een mooie thuis geven. We werken eraan. Samen.