Dag Loïc,
Schandalig lang geleden is het dat we hier nog eens een gesprekje hadden. Gelukkig babbelen we er in het echt tegenwoordig redelijk op los. Dat valt me dus echt wel op, dat je meer en meer begint te reageren op wat ik je zeg, op de rare toten die ik trek en zelfs op de muziekjes die we samen beluisteren. Je weet dat ik je onvoorwaardelijk en ongelooflijk graag zie, maar als ik je kleine lijfje van links naar rechts zie shaken wanneer ik weer maar eens Mika’s Take it Easy door de speakers laat knallen, dan vind ik je gewoon nog topper dan topst.
Het gaat verdorie zo ongelooflijk snel. 38 weken geleden jumpte je uit mama’s buik en nog eens 38 weken daarvoor wisten we dat je eraan kwam. Inmiddels ben je 70cm (een beetje) lang, weeg je 8,150kg en ben je bijgevolg volledig klaar voor maat 74. Niet te doen.
Weet je, ik moet er geen doekjes om winden, ik ben een veeleisende mama Nono. Genetisch belast door mijn pa die zijn lat ook altijd net iets hoger moest leggen dan de rest van de beschaving, en mijn fantastische meme (jou full-time aanschouwend van op haar wolk hierboven), die zich ernstige vragen stelde bij mijn toekomst toen ik ten tijde van mijn laatste middelbaar onderwijs-rapport naar huis durfde komen met amper 85%.
Dat perfectionistische kantje van me is niet altijd een zegen maar als het gaat om wat ik voor jou wil dan ga ik doodgewoon niet voor minder. Als gevolg daarvan raak ik soms teleurgesteld maar gelukkig ook aangenaam verrast. Op typisch ‘ik-se’ wijze lig ik daar van wakker zonder er effectief iets aan te doen. Soit, deze blog gaat niet om mij maar wel om jou. Ik leg het je wel een keertje uit. Eerst nog een klein beetje groeien. Maar doe dat alsjeblieft vooral op je gemakje…