Babbel 18 met Loïc

Dag Loïc,

Er zijn zo van die momenten, of in mijn geval precies meer periodes, dat je keuzes moet maken. Helaas moest ik dus de laatste 2 maand kiezen tussen hier schrijven hoe fantastisch ik je vind en je effectief tonen hoe fantastisch ik je vind. Keuze is natuurlijk rap gemaakt, maar ik zou het toch fijn vinden dit blogje te kunnen volhouden.

Weet je, jouw mama neemt nogal graag veel hooi op haar fourchette. En niet zomaar gewoon heel veel, maar liefst ook zoveel mogelijk tegelijk. Aard van het beestje wellicht. Bovendien hebben we er tussendoor ook met jou een paar doktersbezoekjes op zitten, ging je eventjes een nachtje op logement naar het ziekenhuis en maakten we kennis met de zogenaamde valse kroep zeehond-blafhoest.  Jezus, was me dat verschieten. Brrr! Nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar tienduizend keer liever 10 kakpampers per uur dan 1 minuut die hoest te moeten horen en zien. ‘Het ziet er erger uit dan het is madammeke’, ‘hij heeft gene pijn ze’. Yeah right! En dan zo doodleuk ‘Tja, eens ze daar gevoelig voor zijn kan dat terugkomen, maar rond hun 6 jaar groeit dat eruit’. Juist ja. Tuurlijk wel. Dat gaat een knal geven op jouw 6e verjaardag. Doei doei ei-allergie, sjaawkes salycilaten-intolerantie, baahaai valse kroep!

Het hoort er dus blijkbaar allemaal bij. Gelukkig heb je daar zelf allemaal weinig last van en ga je als een blije man door het leven. Tenminste als je op tijd en stond eten en drinken krijgt. Vooral veel eten. Drinken valt nog redelijk mee precies. De tijd dat ik rustig kon eten is blijkbaar ook passé. Er gaat geen eetmoment voorbij of ik krijg boeken of babbelende auto’s in mijn bord. Geeft niet jongen, dat geeft een krokante toets :).

Doe maar gewoon zo verder want eigenlijk feitelijk ben jij gewoon een ventje uit de boekjes. Mijn ventje nog wel.