Dag Loïc,
Bij wijze van paaskado zette je op Pasen je allereerste stapjes alleen. Niet te zot veel, zo een stuk of 6 na elkaar, maar wow wat was ik fier. Een maand lang hebben we je maar weinig rust gegund, ‘kom Loïcje, stel u recht ventje, ale komaan kerel je kan het’. Maar wat deed mijn koppig mannetje? Kruipen! Met de borst vooruit aan een ijzingwekkende snelheid. Rechtstaan? Why should I?
En toen plots gebeurde het! We gingen een paar daagjes naar zee en hup weg was je! Mijn klein venteke, ineens volledig verticaal. De volle 86cm. Historisch gewoon. Ineens was mijn baby weg en had ik een peuter in de plaats.
Zo wijs.