Dag Loïc,
Je weet dat ik heel graag mama van je ben hé? Ik vind het onwaarschijnlijk wijs, cool, vet en nijg als jij met jouw über-koddig lief stemmetje ‘maaamaaaa’ zegt maar verdorie, mama zijn is niet altijd even simpel. Ik vrees dat ik dan ook nog eens genetisch belast ben met het ‘ik ben overbezorgd syndroom’ (mijn mama maakt zich op mijn bijna 41ste nog altijd zorgen als ik met korte mouwen buiten kom en ik toch zeker niet ga bevriezen) dus dat maakt het al helemaal niet evident.
Ik heb er eens over nagedacht en denk dat het vooral komt door jouw kort logement destijds op neonatologie. Alsof ik er daardoor maar niet in slaag om de dingen te zien zoals ze zijn en er vaak teveel ga achter zoeken. Maar goed, ik besef het ook (een beetje) en dat lijkt me alvast een stap in de goeie richting. Ik doe dus ongelooflijk mijn best om niet ieder hoestje te linken aan een potentiële longontsteking, in elk rood vlekje niet direct een mazel te zien en om niet iedere bloedneus te associëren met een stollingsprobleem. Ik zei wel dat ik mijn best doe, niet dat ik er effectief in slaag. Zo bleek deze morgen toen ik je uit je bedje haalde en eigenlijk alleen maar die bloedneus zag. Hupakee, daar ging ik weer quasi volledig horizontaal door de aanblik en de schrik van ‘dat gaat toch niets ergs zijn he’. Maar soit, it’s a work in progress… Ik doe mijn best. Alvast sorry dat ik je teveel betuttel, maar heel misschien moet je er toch maar een heel klein beetje aan wennen zo…
1 reactie
Mooi geschreven !