Vorig jaar op 10 juli verhuisde ik naar Zeveneken. Een nieuw huis, een nieuwe start. Vanaf dan werd ik mama in co-ouderschap. Het was wennen, aan zowat alles.
Inmiddels zijn we een jaar verder en kan ik vastberaden zeggen dat co-ouderschap niet en wellicht ook nooit went. Het verschil tussen de drukte van mijn kleineman en de stilte is immens. Het lege kamertje met het speelgoed dat blijft liggen, de dagelijkse zoen op de foto, het piekt telkens opnieuw. Tegelijk heeft het mij sterker gemaakt en heb ik er ontzettend veel uit geleerd.
Meer dan eens heb ik mezelf geforceerd om los te laten. Om gaandeweg te leren dat het geen doodzonde is om blij te zijn, ook wanneer je kind bij de andere ouder is. Uiteindelijk zijn er twee opties. Wegkwijnen in een hoekje en met huilogen aan de voordeur staan als hij na 5 dagen terug thuis komt, of proberen je te ontspannen en op te laden om met een big smile aan dezelfde voordeur te staan. Nog maar eens het verhaal van kiezen tussen halfleeg en halfvol.
Ik doe mijn best om elke keer opnieuw voor halfvol te kiezen. Inmiddels weet ik dat ik hem daar niet mee tekort doe en daardoor zelfs een betere versie van mezelf kan zijn als hij er is. Want zelfs al ben je in je hoofd en je hart sowieso 24/7 mama, is elke ouder, ook in co-ouderschap, meer dan dat. We zijn allemaal mens. We mogen blij zijn. We mogen genieten. We mogen q-time hebben, alleen, met ons lief of met vrienden. Geen enkel kind wordt beter van een ouder die stopt met leven als hij of zij er niet is.
Dubbel zal het altijd zijn. Ja, ik wil degene zijn die voor hem het verschil maakt, maar ik wil evenzeer dat hij blij is en het goed stelt wanneer hij niet bij me is, want alleen die gedachte en dan nog liefst die zekerheid, maakt co-ouderschap draaglijk.
Het afgelopen weekend in Cap Gris Nez was heel intens en wellicht heb ik het daarom net deze keer wat lastiger. Maar goed, volgend weekend gaan we samen vliegtuigjes kijken en intussen geniet ik van ongestoord een zin te kunnen afmaken, van een extra martini te kunnen drinken en van net iets meer q-time met degenen die ik graag zie. Omdat het mag. Omdat het een beetje moet.