Groots

Dag Loïc,

Man toch, wat was jij gisteren groots… en jezus, wat was ik zo ontzettend fier op jou…

Weet je Loïc, ik vraag mij heel vaak af wat er allemaal in jouw hoofdje speelt en tegelijk sta ik soms versteld van jouw draag- en veerkracht. Afgelopen maanden waren alles behalve evident. Veel gevoelens door elkaar, veranderingen, grote-mensen gedoe rondom jou etc…

Ik durf zeggen dat ik mijn best doe om jou daar zoveel mogelijk in bij te staan, door jou duidelijkheid, structuur maar vooral ook veel warmte te geven. En als ik dan denk aan wat jij gisterenavond zei en vooral aan de manier waarop en de blik die je daarbij had, dan kan ik alleen maar ontzettend trots zijn op een topper als jij.

De intonatie en blik zijn voor mij, zijn voor ons. Maar wat je zei is voor iedereen die het wil lezen.

Loïc: Mammaaaaa?
Ik: Ja Loïc?
Loïc: Ik heb al een keer over Krisje verteld he?
Ik: Jaaa…
Loïc: Wel, Krisje heeft zo lichtbruine armpjes en lichtbruine beentjes en ook een lichtbruin gezichtje.
Ik: Jaaa…
Loïc: Wel mama, vroeger waren Krisje en ik vrienden, maar nu zijn wij liefjes.
Ik: Liefjes???
Loïc: Ja, in de speeltijd zwaaien wij naar elkaar en spelen wij samen.
Ik: Ah, zo leuk ? En wat spelen jullie dan?
Loïc: Gewoon, wij maken chocomelk samen.
Ik: Zo wijs ! Seg maar Loïc, waarom zeg je dat jullie nu liefjes zijn? Heb je haar dan een zoen gegeven?
Loïc: Neen mama, ik pak haar vast en geef haar een knuffel.
Ik: Zo lief… Dus je ziet haar wel een beetje graag dan?
Loïc: Ja, wij zorgen voor elkaar.

Voila. Baf. Mijn zoon van 7. Wel… ik pak hem honderd keer per dag vast, ik geef hem heel veel knuffels en zeg hem heel vaak hoe graag ik hem zie. En stiekem ben ik ontzettend blij dat zijn zoenen voorlopig nog allemaal alleen maar voor mij zijn.