(On)eindig

Amper een maand na mijn laatste post kreeg ik gisteren dit te lezen. Kobe overleed vorige vrijdag in de armen van zijn Laura. Onwezenlijk, niet te vatten maar bovenal fuckin’ oneerlijk. Plots wordt alles bijzaak en gaat het alleen nog maar om het graag zien van degenen die je echt graag ziet.

Vorige week nog was Laura te gast in de slotshow van Kom Op Tegen Kanker. Het ging er niet alleen over Kobe maar ook over haar papa, ook kankerpatiënt. Ze wou hem verrassen met een duikarrangement en vertelde met haar kamerbrede Laura-lach hoe blij ze was om met hem en Kobe nog mooie herinneringen te kunnen ‘maken’.

Ja ze had een krop in haar keel, ja ze had het lastig, maar jezus wat was het een mooi en sterk moment. Bewust meeschrijven aan mekaars geschiedenis en tegelijk geluk en dankbaarheid laten primeren op verdriet, doe het maar. ‘Amor fati’, zei Kobe. Liefde voor het noodlot. Blijkbaar had hij daar een soort rust in gevonden en hielp het hem om zijn ziekte en eindigheid te aanvaarden. Straf. Zo ontzettend straf.

Zelf heb ik het altijd al heel erg moeilijk gehad met de ‘eindigheid’ van dingen. Alsof mij dat onzeker maakt en vaak ook niet toelaat om te genieten van het moment.

Afgelopen jaar was voor mij op dat vlak bijzonder confronterend. Scheiding, nieuw huis, nieuwe job en vooral het moeten aanvaarden dat ik als gevolg daarvan Loïc niet voltijds zal zien opgroeien was en is alles behalve evident. Ik heb mezelf moeten leren om dingen los te laten, om telkens opnieuw te proberen om hoofdzaak van bijzaak te onderscheiden en geen energie te steken in negatieve dingen.

Ik wil leven, ik wil blij zijn en ik wil genieten. In functie daarvan heb ik keuzes gemaakt. In mijn hoofd en in mijn hart. De één al evidenter dan de andere. Maar ik geloof dat het de juiste zijn. Ik kan alleen maar hopen dat 2022 mijn en ons jaar wordt.  #wekomenerwel.