Vorige week was heftig. Zo’n beetje op alle vlak. En uitgerekend dan las ik dit. Ik was en ben er niet goed van. Allereerst en bovenal omwille van het onderwerp van de boodschap, maar ook omwille van de intensiteit waarmee de kracht van puur en oprecht graag zien hier wordt verwoord.
Niets is lastiger dan het oneens zijn met, en tegelijk moeten aanvaarden van beslissingen die voor jou worden genomen. Kobe en Laura staan ervoor, met de keiharde realiteit dat hun tijd samen eindig is. Vreselijk. Oneerlijk. Simpelweg vreselijk oneerlijk.
Ik geloof heel hard dat niet iedereen de kans krijgt om ‘graag zien’ te mogen en te kunnen voelen in de meest pure vorm. Als je die dan zoals Kobe en Laura wel krijgt, is zo’n verdict onmenselijk pijnlijk.
Ik weet zeker dat het in graag zien om connectie gaat. Op welke manier dan ook. Je kan het niet forceren als het er niet is. Je kan het niet tegenhouden als het er wel is. Of het nu moet, of net niet mag, graag zien doet zijn eigen goesting.
2021 was en is heel geladen op dat vlak. Zo’n echtscheiding brengt wel wat teweeg. Nooit eerder heb ik zoveel geleerd als afgelopen jaar en werd ik een pak armer en rijker tegelijk. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik er sterker ben uitgekomen. Dat ik ondanks momenten van intens verdriet, boosheid en zelfs woede een heel goed beeld heb van wie ik ben en wat ik wel en niet wil.
Met Kobe en Laura in mijn achterhoofd beloof ik aan mezelf mijn best te doen om een halfleeg glas als halfvol te beschouwen. Om te gaan voor wat ik wil en om te blijven geloven dat echt graag zien nooit of nooit eindig is. Ook niet voor Kobe en Laura.