Zeven

Dag Loïc,

Gisteren werd jij 7. Het was de allereerste keer dat ik op jouw verjaardag wakker werd zonder jou. Sinds 10 juli ben jij een weekje hier en een weekje daar. Bij de andere mama, zoals jij dat zegt. Vanaf september zal je telkens 9 daagjes hier zijn, en hoewel ik daar ontzettend blij mee ben heb ik het niet makkelijk met de ongelooflijke stilte die er is als jij er niet bent.

Ik prijs me heel gelukkig omringd te worden door mensen die voor mij de afgelopen maanden, elk op hun manier, het verschil hebben gemaakt. Maar toch is het wennen. Wennen aan zoveel. Aan dingen waar ik eigenlijk niet eens wil aan wennen. En dan heb ik het vooral over die dagen zonder jou. Eigenlijk vind ik dat jij dat verbazingwekkend goed doet. Dat jij ontzettend goed verwoordt wat je voelt, wat je leuk vindt en wat je dwars zit. Tegelijk besef ik dat het veel ineens is voor jou; 2 huisjes, een andere school, nieuwe vriendjes… allemaal niet simpel.

Deze morgen was heftig. Jou achterlaten op het bouwkamp, helemaal alleen in een nieuwe omgeving zonder ook maar één bekend gezicht. Ik ben er niet goed in, en dat was jij ook niet. Traantjes bij ons allebei. Maar weet je Loïc, ik heb geleerd dat wenen mag. Ik heb ook geleerd dat er soorten tranen zijn. Tranen van pijn, van verdriet, van onmacht, van boosheid, van radeloosheid maar ook van mooi zijn.

Ik heb veel redenen om blij te zijn. Ik probeer ze elke dag te zien en te laten binnenkomen. Soms lukt mij dat, soms ook niet. Misschien doe ik daardoor mensen die ik graag zie pijn. Sorry daarvoor.

Lieve kleineman, ik ben blij dat wij terug een weekje samen zijn. Dat ik terug mag voelen wat voor een straffe gast jij bent. Morgen gaan we naar de Efteling. Zin in?