8 maand stond deze blog stil, iets wat niet direct kan gezegd worden van mijn Kleineman. Eergisteren was hij jarig, 6 jaar alweer. Clichés als ‘jezus het gaat snel’ en ‘wat wordt hij groot’ mogen dan ook zeker niet ontbreken. Ik zou hem zoveel willen zeggen, maar langer dan 2 minuten krijg ik hem niet meer op mijn schoot, dus daarom deze babbel.
Lieve Loïc,
6 jaar begot. Dat het laatste jaar niet het minste was weten we allemaal. Het Corona-verhaal had ook bij ons een zware impact op onze ‘al niet-bepaald-traditionele-gezinssituatie’. Niemand ziek geworden, maar oh zo intens.
Afgelopen jaar heb ik jou enorm zien veranderen en dan heb ik het niet alleen over de plots veel te korte broeken en je gigantische schoenmaat 34, maar vooral over jouw creativiteit, straffe babbel en toch ook wel heftig temperamentje.
Weet je Loïc, ik ben blij met jou. Blij dat ik jouw mama mag zijn, blij dat jij mijn Kleineman bent. Ik besef heel goed dat jij niet opgroeit in de meest rustige omstandigheden en dat het er, grotendeels door de beperking van jouw Grote Broer en de impact daarvan op ons allemaal, veel feller aan toe gaat dan ik het het zou willen. Ik probeer erover te waken dat jij zoveel mogelijk kan opgroeien met de juiste normen en waarden en vooral met een overdosis aan warmte en liefde.
Weet in alle geval dat ik alvast supertrots ben op een 6-jarige kanjer als jij.