De ruimte

Oef. Hij is terug. Uit de ruimte nog wel. Ja, ik weet het, ik overdrijf grandioos, maar ’t is nu zo.  Laat mij maar doen. Decompressie.

Het begon vorige week met een mailtje van school. Uw kleuter gaat op uitstap. Fijn. Ik gun kleineman alles. Naar de sterrenwacht in Beisbroek. Oh leuk. Waar ligt Beisbroek? Ah, tegen Brugge. Tegen Brugggghuhhhh? Zo ver? Met de bus? Alleen? Awel neen, uiteindelijk niet. Met 60 kinderen en een handvol ‘enthousiaste’ leerkrachten. Juist ja.

Zo geschiedde het dat ik deze ochtend heel stoer mijn kind stond uit te zwaaien. Ik voelde mij getroost door de andere minder bus-minded mama’s die me vertelden dat ook zij al 3 dagen half misselijk liepen bij de gedachte hun kind op de bus te moeten zetten naar het verre Brugge. En net toen ik dacht alles onder controle te hebben, stapte uitgerekend mijn zoon met een smile tot achter zijn oren naar boven op die f** dubbeldekker, om vervolgens heeeeelemaal vooraan, zo ongeveer krak boven de chauffeur plaats te nemen. Kwestie van goed te zien, en moeder met nog meer schrik achter te laten. Wie wil er daar nu zitten????

Soit. Hij is terug. Mijn ruimtevaarder, mijn kleineman, mijn kereltje. Hoe was het jongen? Goed mama, maar ik wil er niets over vertellen nu. Ook goed ventje, het geeft niet, je bent terug. Da’s het voornaamste.