2020

Toen ik op 31/12/2019 deze post schreef keek ik keihard uit naar 2020. Vandaag, op kerstdag 2020 is mijn goesting in een nieuw jaar nog nooit zo groot geweest als nu. Los van het ‘corona-verhaal’, dat sowieso roet strooide in het leven van iedereen, was 2020 voor mij het meest intense jaar ooit. De laagtes waren verschrikkelijk, de hoogtes waren zalig. De verhouding verre van zoals ik het wou.

Ik betrap mezelf erop de chronologie van de laagtes kwijt te zijn, wat op zich al iets wil zeggen. Nochtans wil ik echt geen klaagbericht tikken. De bezorgdheden rond Groteman zijn gekend, de oplossingen helaas niet. Ik weet nu al dat 2021 op dat vlak sowieso nog heftiger wordt dan 2020. Heftiger omdat we nog meer moeten inzien dat loslaten misschien onze enige redding is. We moeten keuzes maken waar niet één iemand maar waar vijf mensen mee verder moeten. En laat net dat bijzonder confronterend zijn. Voor mezelf heb ik dat al een stukje gedaan. 13 jaar lang was ik Groteman’s nummer 1. Uren, dagen, maanden, jaren heb ik in hem geïnvesteerd om nu te moeten beseffen dat ik net om hem te kunnen blijven graag zien, ik een grote stap achteruit moet zetten. Hij is het kwijt, ik ben het kwijt, wij zijn het kwijt. Hij heeft mij afgelopen jaar op vele vlakken veranderd, mijn eindeloos geduld is op. Hij maakte mij deels tot iemand die ik echt niet ben en nog veel minder wil zijn. Nooit of nooit heb ik hem een knuffel geweigerd toen hij me daar na de zoveelste uitbarsting om vroeg. In 2020 heb ik geleerd dat wel te doen. Vooral met de bedoeling om hem het signaal te geven dat het zo echt niet verder kan. Heeft het effect? Neen. Hij is er kapot van. En ik? Ik eigenlijk niet eens meer zo heel erg. Ik blijf hopen dat het goed komt, maar ik hoop vooral dat ik op één of andere manier de kracht en de goesting terugvind om hem graag te blijven zien.

2020 stond voor mij in teken van graag zien. Het corona-virus nam ons zoveel af dat zelfs graag zien, of kunnen graag zien, op welke manier dan ook, niet eens meer vanzelfsprekend was. Mensen niet kunnen zien wanneer je wil, ze niet kunnen en mogen vastpakken was ongemeen grr.. Tegelijkertijd besef je hierdoor wel beter hoe het voelt om ‘echt’ graag te zien, om iemand die je graag bij je wil te moeten missen.

Missen doet pijn, of het nu gaat over iemand dichterbij willen of simpelweg terug willen, het heeft mij in 2020 ferm parten gespeeld. Jaar na jaar moet ik toegeven, en op een dag als deze des te meer, dat ik mijn pa, die nu inmiddels al 11 jaar non-stop aan het kaarten is met Michael Jackson hierboven, meer mis dan ik ooit aan mezelf en aan de buitenwereld heb durven toegeven. Gewoon omdat ik voel dat ik best wel hard op hem lijk en omdat ik besef dat ik hem dat nooit heb kunnen laten zien. Deels door zijn stommiteiten, deels door mijn koppigheid.
Ik maakte mij deze morgen de bedenking dat ik 12 jaar lang geen flauw idee had van hoe hij zijn kerstavonden of kerstdagen heeft doorgebracht. Ik kan maar hopen dat hij omringd was door mensen die hem graag zagen, maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat het hij toen liever bierblikken en flessen whisky zag dan mensen. Misschien had ik het anders moeten doen. Hem kort ervoor bellen en zeggen, ‘Papa, ik kom bij jou op kerstavond, iets eten samen?’. Het is nooit in mij opgekomen. Teveel gebeurd, teveel gezegd, teveel niet gezegd. En uiteindelijk allebei ons kans voorgoed verkeken. Nochtans voel ik nu heel sterk aan dat we wel zouden kunnen babbelen, dat we elkaar wel zouden verstaan, en dat we wel in staat zouden zijn om de brokken te lijmen.

Ik hoop dat 2021 een beetje mijn en ons jaar wordt. Ons slaat dan op degenen die ik graag zie. Ik wil liefde, rust, stabiliteit, duidelijkheid, plezier, lachen, babbels, wandelingen, allemaal to the fullest.

Gewoon omdat ik er echt echt echt zo ontzettend nood aan heb.